Δευτέρα 7 Μαρτίου 2016

Από χαμόγελο σε χαμόγελο μερικά χέρια δρόμο μονάχα




Όλα ξεκίνησαν από ένα τηλεφώνημα και ένα μήνυμα στο facebook: “Με πήρε η μάνα τηλέφωνο από την Κόρινθο. Να της βρω φορτηγό και ανθρώπους να πάμε να μαζέψουμε 50 κλούβες πορτοκάλια και να τα πάμε να τα διανείμουμε στους πρόσφυγες στον Πειραιά.” Μέσα σε λίγες ώρες είχαν βρεθεί τα χέρια που θα μάζευαν τα πορτοκάλια, ένας φίλος βρήκε πώς θα συσκευαστούν, αμέσως αγόρασε τα σακιά και πρότεινε σε μια ψηφιακή πλατφόρμα μεταφορών (την JoinCargo) να βοηθήσει.




Η Join Cargo βρήκε τον αλληλέγγυο οδηγό που ήρθε από την Αθήνα, φόρτωσε το φορτηγό του και πήγε τα πορτοκάλια στον Πειραιά. Την Πέμπτη 3 Μαρτίου 12 άνθρωποι συνεργαστήκαμε για να μαζευτεί, να συσκευαστεί, να μεταφερθεί, να δοθεί και να διανεμηθεί ένας τόνος πορτοκάλια.

Την Κόρινθο και τον Πειραιά τους ένωσαν μερικά χέρια και η θέληση για αλληλεγγύη.








Στις δύο άκρες χαμόγελα. Η αγροτική επαρχία μπορεί να βοηθήσει τους ξεριζωμένους πρόσφυγες. Ακόμη και με την παραγωγή που μένει αδιάθετη. Αρκεί η θέληση να γίνει πράξη. Η αλληλεγγύη έχει πρόσωπο και χέρια. Πρόσωπο γιατί ως μονάδες εκκινούμε και μονάδες συναντάμε, χέρια γιατί η αλληλεγγύη είναι αλυσίδα, συνεργασία, πράξη, συνεννόηση.


Ο Δίας


Τις τελευταίες μέρες ο Δίας μονάχα κοιτούσε. Ή άκουγε. Ή προσπαθούσε να δει και να ακούσει. Είχε σταματήσει να τρώει. Δεν σηκωνόταν, δεν περπατούσε. Μόνο στεκόταν ξαπλωμένος έξω από το σπίτι του. Οι άνθρωποι του σπιτιού μάλλον ένοχα κινούνταν μπροστά του, ένιωθαν το βλέμμα του να τους αγκιστρώνει στο αναπόφευκτο φευγιό του. Ήταν πια 14 χρόνων. Ένα λυκόσκυλο που έζησε μέχρι τα βαθιά του γεράματα θα μπορούσες να πεις. Και έσβησε χθες το πρωί.

Ήρθε στο πατρικό σπίτι αρχές του 2002. Όταν παντρευτήκαμε ο Δίας ήταν κουταβάκι, το δέσαμε αναγκαστικά στο πίσω μέρος του σπιτιού, το μπροστινό θα υποδεχόταν τους πολυάριθμους καλεσμένους μας. Ένας από αυτούς, ο πεθερός μου ο Γιώργος, τον πλησίαζε όλο το βράδυ, έπαιζε μαζί του, του μιλούσε, δεν το πολυχώνευε αυτό το δέσιμο και τον αποκλεισμό από τη γιορτή. Ύστερα από δυο χρόνια, τον Ιούνιο του 2004, κάναμε το πρώτο μας παιδί. Ο Δίας και ο Κωνσταντίνος γίναν φίλοι. Τα καλοκαίρια στην Κόρινθο ήταν για τον Κωστή ο παππούς, η θάλασσα, η γιαγιά και ο Δίας. Έτρεχαν μαζί, έκαναν κωλοτούμπες στο χορτάρι, κυνηγούσαν τη μπάλα, κρύβονταν, μιλούσαν (ο Κωστής με τη γλώσσα και ο Δίας με τα μάτια του). Τις πρώτες μέρες του καλοκαιριού και των διακοπών ο Δίας μας έφερνε στην αυλή σκοτωμένους αστρίτες και κωλοσαφράδες, αποδεικνύοντας πως ήξερε να προστατεύει το παιδί.


Τα χρόνια πέρασαν, το παιδί μεγάλωσε, γεννήθηκε και η μικρή, έμαθε κι εκείνη να ζει μαζί του, να παίζει με το γέρο, να του μιλάει. Για εκείνη τα καλοκαίρια στην Κόρινθο γίναν η γιαγιά, η θάλασσα, ο παππούς και ο Δίας. Τα Χριστούγεννα τον είδαμε όλοι τελευταία φορά. Η μάνα μας είπε πως δεν του μένει πολλή ζωή μέσα του. Ένας νέος σκύλος είχε εν τω μεταξύ μπει στην οικογένεια, ο Μόρτης. Αλητάκος και στα ντουζένια του. Ο Γιώργος, ο πεθερός μου, είχε αποχαιρετήσει το γέρο φεύγοντας τα Χριστούγεννα. Ένας διπλός αποχαιρετισμός, αφού κι εκείνος πέθανε πριν 10 μέρες. Πριν δέκα μέρες είπαμε στον Κωστή πως πέθανε ο παππούς. Χθες του είπαμε πως πέθανε και ο Δίας

Λαός που δεν θέλει να σώσει, δεν του αξίζει να σωθεί




Θα σας πώ πως έγινε
Έτσι είναι η σειρά

Ένας μικρός καλός άνθρωπος αντάμωσε στο δρόμο του, έναν χτυπημένο
Τόσο δα μακριά από κείνον ήτανε πεσμένος και λυπήθηκε
Τόσο πολύ λυπήθηκε
Που ύστερα φοβήθηκε

Πριν κοντά του πλησιάσει για να σκύψει να τον πιάσει, σκέφτηκε καλύτερα

Τι τα θες τι τα γυρεύεις
Κάποιος άλλος θα βρεθεί από τόσους γύρω,
να ψυχοπονέσει τον καημένο
Και καλύτερα να πούμε
Ούτε πως τον έχω δει

Και επειδή φοβήθηκε

Έτσι συλλογίστηκε

Τάχα δεν θα είναι φταίχτης, ποιον χτυπούν χωρίς να φταίξει;
Και καλά του κάνουνε αφού ήθελε να παίξει με τους άρχοντες 
Άρχισε λοιπόν και εκείνος 
Από πάνω να χτυπά


Δεν Ξεχνάω Ποτέ την Εύα Μπράουν


Heartbreak Hotel / Αιώνιες Αγάπες ή Όλα Στα Κάρβουνα

[ Δύο φορές το μήνα, η ποιήτρια Γλυκερία Μπασδέκη προσφέρει στους αναγνώστες μας ένα κείμενο-παραγγελιά. Το γράφει ύστερα από ανάθεση εκ μέρους του Γιώργου-Ίκαρου Μπαμπασάκη, ο οποίος της ορίζει τον τίτλο και δίνει κάποιες τεχνικές οδηγίες. Τα κείμενα, μετά την ολοκλήρωση των αναρτήσεων στοBookspotting, θα εκδοθούν από γνωστό οίκο των Αθηνών.  Ο τίτλος του τόμου θα είναι Επίσης, θα παρουσιαστούν στην εκπομπή Radio Bookspotting, ραδιοσκηνοθετημένα από τον συνεργάτη μας Roger Mexico ]


Δεν Ξεχνάω Ποτέ την Εύα Μπράουν

Πάντα ήσουν η πιο Ξανθιά και η πιο Πάρε με και Κάνε με ΄Ο,τι θέλεις Μωρό μου και η πιο Άσ’ τους να λένε Γατούλη μου – σε ζηλεύουν γιατί μπήκες στην Πολωνία κι είσαι όμορφος σαν πόλεμος αστραπή. Σε θαύμαζα γιατί στέφθηκες Μις Αμεριμνησία 1945 και δεν είχες ίχνος κυτταρίτιδας. Επειδή έκανες τα καλύτερα πάρτι σ’ όλο το Μπερχτεσγκάτεν κι οι στάχτες σου πλύθηκαν στον ΄Ελβα. Γιατί ήσουν πιστή σαν Γερμανικός Ποιμενικός και γλυκιά σαν σκωτσέζικο τερριέ. Γιατί άκουγες τις σειρήνες στο κεφάλι Του και δε φοβήθηκες. Γιατί ήπιες χαρωπή το κυανιούχο κάλιο και λάτρευες όλους τους αδελφούς Γκριμ.
Είναι δίπλα. Τους ακούς – δεν τους βλέπεις. Στα πεντακόσια μέτρα. Οι κόκκινοι που θέλουν να σας χωρίσουν. Οι παλιοζηλιάρηδες. Οι παλιομπολσεβίκοι. Οι ήρθα να σε απελευθερώσω σώνει και καλά ξανθιά τσουλίτσα. Δε φοβάσαι. Η Γκέλι Ράουμπαλ κι η Ρενάτε Μίλερ σού άδειασαν τη γωνιά. Η Βαγκνεροχήρα και η Λένι πήραν πόδι. Εσύ, μόνον εσύ τώρα. Είναι ολοδικός σου. Του κρατάς το χέρι και Του λες Είμαι η Γερμανία και Θέλω να με Σώσεις. Του λες, Στα Μάτια Σου Λάμπει η Νύχτα των Μεγάλων Κρυστάλλων και Πεθαίνει η Βαϊμάρη. Του λες, Είσαι  Όμορφος σαν Νυχτερινό Πογκρόμ και Τρυφερός σαν Ευθανασία. Φοράς το μαύρο ταγιέρ, τις πέρλες και Τον παντρεύεσαι. Εσύ. Η κόρη του Φριτς και της Φραντσίσκα, υδροχόος με ωροσκόπο ψάρι που κουτσοτελείωσες το λύκειο και σε κουτούπωνε ο Χάινριχ Χόφμαν. Η λευκότατη δεσποινίδα με τα γαλάζια ρίγη. Η πιο κατεχόμενη μες στις κατεχόμενες. Η ερωτευμένη χαζούλα κάνει τα πρώτα της βήματα προς την αθανασία με οκτάποντα Ferragamo – δώρο γενεθλίων.
 Η Φράου Γκέμπελς, η Φράου Χόχσμιντ, η φροϋλάιν Τράουντλ Γιούνγκε είναι έτοιμες για την τελευταία Κενινγκινζούπε της ζωής τους. Λάμπεις γιατί πάντα έλαμπες κι επειδή σε λίγο θα πεθάνεις. Στο σαλέ Μπέργκχοφ σού είπε ότι στα μάτια σου βολτάρει η Βέρμαχτ και ακυρώνονται οι Βερσαλλίες. Στην οστέρια Μπαβάρια σου ψιθύρισε πως στα πόδια σου ανοιγοκλείνουν οι γέφυρες του Ντάντσιχ. Καρότα, ρέβες, σέλινο, τριμμένα αμύγδαλα, μοσχάρι νουά, κρόκοι αυγών, αλάτι, μοσχοκάρυδο, φρυγανισμένο ψωμί. Ένας πηχτός λευκός άρειος ζωμός, η σούπα της Βασίλισσας σερβίρεται καυτή. Η χοντρο-Γκούντρουν σπαράζει στην κουζίνα. Τρως με όρεξη – αυτή η Πετάτσι πολύ λαϊκιά, να της περάσουν τριχιά στο γουρουνολαιμό, λες και γελάς. Ο ντι τζέι σαμπλάρει Στράους. Οι πολυέλαιοι τρίζουν. Οι Κυρίες Επί Των Τιμών κάνουν ό,τι κάνεις. Αυτός που σε αποπλάνησε όπως το γερμανικό λαό σε κοιτάζει με λατρεία.
Moet et Chandon, τρούφες, κονιάκ. Όλοι αποσύρονται διακριτικά – just married στα υπόγεια της καγκελαρίας. Σε λιγότερο από σαράντα ώρες θα γίνεις μπλε. Θα είναι τρεις και εικοσιοκτώ μετά μεσημβρίας. Δυο λεπτά μετά θα σε ακολουθήσει ο Ώριμος Κύριος με το Αστείο Μουστάκι. Με κρότο. Όπως πάντα. Άξεστες μπότες που περπάτησαν στο Βόλγα θα σπάζουν κλειδαριές. Βαριές προφορές θα ψάχνουν να σε βρουν, Δεν, δεν, ποτέ δε θα σε βρουν μικρή Εύα. Θα είσαι κοσμική σκόνη μέσα σε κρατήρα από βόμβα και μαύρη ντάλια. Στο κεφάλι σου θα χορεύουν τελικές λύσεις και συσχετισμοί δυνάμεων. Θα είσαι υποχρεωμένη να παραδεχτείς ότι όλα συνεχίζονται καθώς θα γλιστράς μαλακά στην άβυσσο κρατώντας Του το χέρι.
Χρόνια μετά θα σε λατρέψουν. Σε στοές και ταράτσες. Σε μονόκλινα και δίκλινα. Στα περίχωρα της Βόννης και στο κέντρο της Αθήνας. Θα είσαι η Santa Simplicitas και η Αγία Γερμανία. Στη θέση της εικόνας σου θα ζωγραφίσουν μια απρόβλεπτη βιόσφαιρα.


Εσείς πόσα βιβλία διαβάζετε παράλληλα; Είστε μονογαμικοί ή πολυγαμικοί αναγνώστες; Κάνετε απιστίες στο βιβλίο σας με άλλα που σας κλέβουν ξαφνικά την καρδιά; Είστε επιρρεπείς στους έρωτες που σε παρασύρουν από την πρώτη σελίδα ή μένετε σταθεροί μέχρι τέλους σε μια και μόνο ιστορία;


Το δικό μου κομοδίνο, αν το ρωτήσετε, έχει να σας πει φρικτές ιστορίες απιστίας. Μου αρέσει να μπλέκω σε παράλληλες περιπέτειες και δεν ντρέπομαι να το ομολογήσω. Μπορεί ένα βράδυ να πέσω στο κρεβάτι μου με δύο ή τρία βιβλία. ;-) Ανάλογα με τη διάθεση της στιγμής. Μυθιστορήματα, ποιητικές συλλογές, βιογραφίες, αστυνομικά θρίλερ: γιατί κάθε νύχτα δεν είναι ίδια. Βεβαίως και υπάρχει πάντα αυτό που λέμε: «Το βιβλίο που διαβάζω τώρα», αλλά παρεμβάλλονται και άλλα πολλά.
Υπάρχουν άνθρωποι που τρελαίνονται, δεν θέλουν καθόλου να πετούν από το ένα βιβλίο στο άλλο. Αποσυντονίζονται. Για μένα δεν υπήρξε ποτέ πρόβλημα. Αντιθέτως αυτές οι μικρές απιστίες με βοηθούν να επιστρέφω σε ένα βιβλίο με πάθος.
Άνθρωπος που ούτως ή άλλως κάνω ταυτόχρονα πολλά πράγματα, λόγω υπερκινητικότητας ή του συνδρόμου ελλειμματικής προσοχής -δεν γνωρίζω να σας πω- μου αρέσει να ζω έχοντας πολλές εξόδους διαφυγής, ανάλογα με το mood στο οποίο βρίσκομαι.
Βοηθά και η μνήμη: θυμάμαι απίστευτες λεπτομέρειες ακόμα κι αν περάσει καιρός από βιβλία που έχω διαβάσει. Λες και γράφουν μέσα μου σαν αληθινές αναμνήσεις οι ζωές των άλλων. Κι έτσι αν πιάσω ένα βιβλίο μετά από καιρό, ρίχνω μια ματιά στην τελευταία παράγραφο που είχα μείνει και ξεκινώ σαν να μην πέρασε μια ώρα.
Αυτές τις μέρες λόγω Χριστουγέννων μου άνοιξε η όρεξη για εγκλήματα σε στοιχειωμένους πύργους: έτσι θυμήθηκα ένα βιβλίο που είχα -κακώς- εγκαταλείψει στα μισά ένα χρόνο πριν: «Θάνατος σε ιδιωτική κλινική» της Π. Ντ. Τζέιμς (εκδόσεις Καστανιώτη). 


Ένα μυθιστόρημα με υπέροχες περιγραφές ενός πύργου της εποχής των Τυδώρ: Αναμμένα τζάκια και δροσερά απεριτίφ πριν το δείπνο, συζητήσεις σε μια ατμοσφαιρική βιβλιοθήκη γεμάτη ράφια με παλιά δερματόδετα βιβλία, παράθυρα τύπου Τζέην Έυρ που βλέπουν σε κήπους της αγγλικής εξοχής.
Ο παλιός πύργος έχει μετατραπεί από έναν διάσημο πλαστικό χειρουργό σε κλινική για κυρίες που θέλουν να κάνουν αισθητικές επεμβάσεις μακριά από τα αδιάκριτα βλέμματα. Εκεί μια βροχερή μέρα καταφθάνει η Ρόντα Γκράντουιν, γνωστή δημοσιογράφος που ειδικεύεται στα σκάνδαλα, τρόμος και φόβος κάθε κοσμικής κυρίας, η οποία επιθυμεί να αφαιρέσει ένα σημάδι από το πρόσωπό της (την είχε μαχαιρώσει ο μέθυσος πατέρας της όταν ήταν μικρή). Η Ρόντα το βράδυ μετά την επέμβαση, ενώ μόλις έχει συνέλθει από τη νάρκωση, δολοφονείται στη σουίτα της. Ο ταξίαρχος Νταλγκλίς (ο γνωστός ήρωας της Π. Ντ. Τζέιμς κι από άλλα βιβλία) καλείται με την ομάδα του να λύσει το μυστήριο πριν η κατάσταση πάρει ανεξέλεγκτες διαστάσεις στα μίντια. Ποιος είναι ο δολοφόνος; Όλοι όσοι βρίσκονταν στον πύργο τη νύχτα του φόνου ανακρίνονται κι οι προσωπικές τους εκτιμήσεις και ιστορίες χτίζουν μια ενδιαφέρουσα ιστορία που γίνεται ακόμα πιο ωραία εξαιτίας των ατμοσφαιρικών περιγραφών της σύγχρονης Αγκάθα Κρίστι της Βρετανίας, όπως αποκαλούν τη συγγραφέα Π. Ντ. Τζέιμς οι φανατικοί αναγνώστες της.


Υ.Γ.1 Ξαπλωμένος σε γούνινα ζεστά ριχτάρια, παράλληλα με αυτό το βιβλίο, που μόλις τελείωσα, διαβάζω και την αγγλική έκδοση του «1Q84» του Χαρούκι Μουρακάμι, τη βιογραφία του Φράνσις Μπέικον: «Ανατομία ενός Αινίγματος» (έχω κολλήσει μαζί της!), ποιήματα της Μάτσης Χατζηλαζάρου, ενώ ένα απόγευμα στον καναπέ τελείωσα και τη μικρή νουβέλα τα «Ημερολόγια από τη χώρα των Χριστουγέννων» του Ντέιβιντ Σεντάρις (ο οποίος με κάνει πάντα να κλαίω από τα γέλια) εκδόσεις Μελάνι .